Grenzeloos opkomen voor dieren
Lenie ’t Hart, Leentje Godlieb, nam de zeehondenopvang van de familie Wentzel over. Lenie bouwde voort op alle kennis die zij hadden opgebouwd, en bracht de zeehondenopvang naar Pieterburen. Dat deed zij in haar eentje en kende daarbij geen grenzen als het ging om opkomen voor dieren.
Het opbouwen van het Zeehondencentrum bereikte ze door te werken met mensen die haar passie, kennis en gedrevenheid voor zeehonden en de Waddenzee deelden. Wat daarbij altijd voorop heeft staan is het belang van de zeehond als wild dier. En dat wij als mens verantwoordelijkheid namen voor het leed dat wij hen aandoen.
Pieterburen op de kaart
Haar missie en haar doorzettingsvermogen om die te bereiken ging ongekend ver. Door die gedrevenheid werd ze al snel bekend in heel Nederland. Evenals het dorp Pieterburen. Inmiddels is Pieterburen niet meer los te koppelen van zeehonden(opvang).
Lenie zette niet alleen het dorpje Pieterburen, maar ook het belang van de zeehond op de kaart. Dat was maar goed ook, want er waren nog maar een paar honderd zeehonden in Nederland over. Ze waren ernstig bedreigd door chemische vervuiling en het verdwijnen van hun leefgebied. Door de zeehondenjacht in de decennia ervoor was de populatie al enorm afgenomen.
Zeehond Loeskus
In december 1971 ving Lenie voor het eerst een zeehond op in Pieterburen. Deze gewone zeehond kwam eerder dan ze had verwacht. Ze had er op gerekend pas in het voorjaar 1972 een pup te moeten opvangen. Toch haalde ze de zeehond op, nam hem mee in de achterbak van haar autootje en verzorgde hem. Hij kreeg de naam “Loeskus”, vernoemd naar een nicht van haar. Vanaf dat moment was de opvang in Pieterburen een feit. Ook kregen vanaf dat moment alle opgevangen zeehonden een naam.
Beroemdheden
Lenie zag ook het belang van het binden van invloedrijke mensen aan haar werk. Al snel verzamelde ze een netwerk van experts en beleidsmakers om zich heen. Zo werden vele ministers, leden van het koningshuis, wetenschappers en beroemdheden betrokken.
Het bekendste voorbeeld heb je vast wel eens gehoord. De rockband Queen stelde kosteloos het nummer “It’s a beautiful day” beschikbaar voor een reclamefilmpje van het centrum. Nog nooit eerder stelde Queen gratis hun muziek beschikbaar. Al deze mensen droegen bij aan het herstel van de zeehonden in de opvang en daarmee aan het herstel van de zeehond als soort in Nederland.
Klaarstaan voor zeehonden in nood
Dag en nacht stonden Lenie en haar team klaar voor iedere zeehond in nood. Waar deze zich dan ook maar bevond. Het centrum heeft dat altijd kunnen doen met financiële steun van het publiek, want vanuit de overheid was (en is) dit er niet. Daarom werd al het werk met de zeehonden vrijwillig gedaan.
Mensen kregen er niet voor betaald. Lenie ook niet. Toch wilden veel mensen hun steentje bijdragen. En na een grote uitbraak van het zeehondenvirus in 1988 kwamen deze mensen vanuit de hele wereld. Internationale vrijwilligers vormen tot op de dag van vandaag één van de belangrijkste redenen dat opvang in Pieterburen mogelijk is.
De toekomst van het centrum
Tegenwoordig is Lenie ’t Hart niet meer betrokken bij het werk van het Zeehondencentrum. Vanwege een ruzie stopte zij bij het centrum in 2014. Toch wordt veel van het werk dat zij heeft opgebouwd of opgestart voortgezet en uitgebreid. Zo krijgen de internationale vrijwilligers een heel lesprogramma, wordt er samengewerkt met verschillende (internationale) onderzoekers en universiteiten en kan het centrum nog steeds rekenen op de steun van het publiek. Waar we overigens ongelooflijk dankbaar voor zijn.
Maar bovenal blijft de zorg voor de zeehond steeds verbeteren. Zowel in het centrum zelf, als op het strand. Want de toekomst van het centrum speelt zich af ver buiten Pieterburen. Wij zijn steeds actiever aan de kust en in zee om te voorkomen dat zeehonden in de problemen komen en moeten worden opgevangen.