Zeehonden die besmet zijn, krijgen symptomen als een zware ademhaling, hoesten, koorts en problemen met hun zenuwstelsel. Ook zijn ze gevoeliger voor het oplopen van andere ontstekingen. Uiteindelijk kan dit virus ervoor zorgen dat de zeehond overlijdt.
Het zeehondenvirus zorgde in 1988 en 2002 voor een enorme sterfte onder zeehonden. In 1988 overleed meer dan de helft van de Nederlandse populatie. Toen was nog niet bekend wat de doodsoorzaak was. Lenie ’t Hart vroeg viroloog Ab Osterhaus om dit te onderzoeken. Hij ontdekte toen het Phoca Distemper virus.
In 2002 sloeg het virus opnieuw toe. Toen stierf weer bijna de helft van de zeehonden in Nederland. De zeehonden die aanspoelden werden van het strand gehaald en naar een fabriekshal in Groningen gebracht. Ruim 1200 dode zeehonden werden namens het Zeehondencentrum onderzocht naar de doodsoorzaak. Het leek erop dat dit virus in een tijdsperiode van vijftien jaar opnieuw terugkwam. Dit betekent dat er een kans is dat in de toekomst weer een virusuitbraak komt.
Wist je dat…
Wist je dat zeehondenpups tot wel 8 uur alleen kunnen liggen zonder dat dat nadelige gevolgen heeft? Dit is een stuk langer dan dat eerst gedacht werd. Hier kwamen we achter dankzij een twee jaar durend wetenschappelijk onderzoek, genaamd het Dollardproject.
We vinden het belangrijk om in de gaten te houden hoe het met de zeehonden gaat. Dit onderzoeken we door van elke opgevangen zeehond bloed- en speeksel af te nemen. Dan kijken we of daar virusdeeltjes inzitten. Zo houden we de gezondheid van de populatie zeehonden in de Waddenzee in de gaten. En bereiden we ons voor op een mogelijk nieuwe virusuitbraak.
Kijk hieronder naar een mini-documentaire over hoe wij vanuit het centrum een virusuitbraak in de Waddenzee in de gaten houden.
